Het bleef rustig in Marokko
Deze aflevering gaat niet over onze verhuizing maar meer over beleving en dan met name van voetbal.
Inmiddels is het WK zo’n tweeënhalve week aan de gang en liggen zowel Nederland als Marokko er uit. Uiteindelijk beiden door een toekomstig finalist. Nederland werd in een door opstootjes ontsierde wedstrijd door Argentinië naar huis gestuurd en Marokko werd door Frankrijk wakker geschud uit de droom van een wereldkampioenschap.
Vooropgesteld, ik heb het niet zo op voetbal tussen landen. De samenstelling van de teams laat al zien dat dit een enigszins achterhaald fenomeen is. Veel spelers komen niet uit voor het land waar ze geboren zijn, Om verschillende redenen, vaak een gevoel van verbintenis met het land van hun (voor)ouders kiezen ze voor hun land, maar soms ook omdat ze een paspoort kunnen krijgen omdat ze een aanwinst voor het nationale team kunnen zijn. Wat mij betreft hun goed recht.
Bovendien ben ik niet zo van de nationale trots, ik ben en blijf natuurlijk Nederlander maar heb toch liever dat in een mooie wedstrijd de beste wint dan dat het “nationale” team onverdiend en slecht spelend doorgaat.
Van Nederland heb ik niet of nauwelijks genoten, van Marokko tot vanavond evenmin. Wat bij Nederland opviel was de wilskracht in het laatste deel van de wedstrijd tegen Argentinië waardoor ze op 2-2 kwamen. Maar daarmee hadden ze ook hun krachten verspeeld en konden (of wilden) in de verlenging geen vuist meer maken en kwam het op strafschoppen aan. Iedereen weet hoe dat afliep, dus daar hoef ik verder niet over uit te wijden.
Van Marokko had ik niet zo’n hoge pet op, een geode verdediging was waarop ze vooral leunden en dat doelpuntje om door te gaan kwam dan wel. De wilskracht die ze ten toon spreidden vond ik wel prachtig. Tot vanavond, ze kwamen al snel met 1-0 achter en na de klap verwerkt te hebben kwamen ze sterk terug in de wedstrijd en waren zelfs delen de bovenliggende partij en hadden zeker ook kansen. Maar zoals zo vaak, als het dan niet lukt dan valt het doelpunt aan de andere kant.
En dan over de bleving. Waar de Nederlandse en Argentijnse spelers bijna vechtend het veld verlieten was er tussen Fransen en Marokkanen geen wanklank te bespeuren.
En de supporters?
Die waren natuurlijk allemaal teleurgesteld. In Nederland omdat wij de bijna zekere wereldtitel niet konden behalen en in Marokko omdat men zover gekomen was en dan toch niet de finish kon bereiken maar genoegen moest nemen met de troostfinale.
En wat de relschoppers na de eerdere wedstrijden betreft, dat zijn geen supporters maar een stelletje sukkels dat elke kans aangrijpt om rotzooi te trappen. In Marokko zijn er overigens geen rellen geweest na de wedstrijden. Wel een hoop kabaal en na de laatste wedstrijd diepe treurnis.